De tweewekelijkse brief van Monique aan mij
Hoi Sandra,
Vorige keer had ik je beloofd dat ik nu echt eens kort en krachtig zou schrijven. Er is ook steeds zoveel te vertellen over de producten die we leveren. Ik zeg ook wel eens dat onze winkel bijna een museum is. Je zou er een rondleiding door kunnen geven zodat je het idee krijgt op vele boerenerven te zijn geweest!
Daarom zitten we nog steeds op een ei te broeden dat we “Vrienden van..!’ noemen. We zouden het echt zo leuk vinden om een educatief programma met lezingen, workshops, excursies, kooklessen en proeverijen te organiseren. We kunnen haast niet wachten om dit coronaproof in elkaar te zetten en te gaan uitvoeren. Ik schreef er vorige week al een blog over en we hebben de eerste aanmeldingen al binnen zelfs!
Maar waar ik het deze week over wil hebben sluit heel goed aan op jouw verhaal van vorige week over de patenten op zaden en de verschraling van soorten.
Alleen gaat het nu niet over zaden maar over bijen.
Via Iris van Tuin-ier leerden we weer het een en ander over de enige inheemse bij: de zwarte honingbij. Jammer genoeg begrepen we ook gelijk dat het beestje met uitsterven bedreigd is. Iris zei al dat je volgens de permacultuur eigenlijk helemaal geen honing oogst. Maar omdat ze het verhaal van de zwarte bij wil vertellen doet ze het toch:
“Hoe zit dat nou met honing vroeg Ilse? De bijen eten hier toch van. Mogen we dit dan wel eten???? Een hele logische en begrijpelijke vraag met een ingewikkeld antwoord. Het gaat niet zo heel goed met de bijen in Nederland. Dat weten de meeste mensen wel. Toch is lukraak overal bijenkasten zetten niet eens de meest logische of beste oplossing. Want wat veel mensen niet weten is dat in de meeste bijenkasten bijen huizen die zichzelf niet op natuurlijke wijze kunnen voortplanten… Veel hobbykasten zijn er ook vooral om in eerste instantie ons van honing te voorzien. Maar zijn bijen niet vooral belangrijk voor het bestuivingswerk dat ze doen? Als extra opbrengst kunnen ze ons een klein deel van hun honing leveren. Maar het zijn eigenlijk in eerste instantie geen honingmakers voor de mens als je het goed bekijkt…”(lees verder in de blog)
Het belang van het in stand houden van alle soorten is gewoon heel erg groot. Om dezelfde reden als jij vorige week al zei: We wedden te veel op één paard. En bovendien is ingrijpen in de natuur nogal arrogant van ons mensen. Kijk maar om je heen, de dingen die niet goed gaan komen bijna altijd door menselijk toedoen. Hoe wij er toch bijkomen dat wij slimmer zijn dan de natuur..?
Maar afijn, gelukkig weten onze lezers en klanten al wel beter en gelukkig groeit de groep mensen die dit weten ook nog eens! Dat geeft hoop!
Via Pytsje van de Tuin van de Toekomst kreeg ik een boek getipt: Dichterbij de bij van Alma Huisken. Heel interessant om te lezen. Ik heb het nog lang niet uit, maar het is echt een pageturner. Hoe verder ik kom hoe bescheidener ik word. Met Pytsje heb ik het altijd graag over de ethische kant van voedselvoorziening. Hun tuin is niet uit commercieel oogpunt gestart. Ze kijken daardoor altijd net eventjes anders naar de dingen dan wij dat zelf doen. Heel leerzaam, maar ze geven ons wel vaak hoofdbrekens hoor. Maar daar zijn we alleen maar blij mee. We hebben dit soort jonge ondernemers nodig om de korte ketens echt eerlijk en duurzaam op te zetten. Ook daarom sta ik zo te trappelen om het ‘Vrienden van…!’ programma te gaan samenstellen.
Ik stop nu hoor, dan is het mij toch een keertje gelukt om het een beetje korter te houden; 😉
Liefs Monique
PS: De Streekboer krijgt honing van Imkerij Kuipers dé honingkeurmeester van Noord-Nederland.
