Dieuwke bezocht Doetie en deed verslag
Op een druilerige dinsdagmorgen rij ik het erf van Doetie op. Ik stap uit en rammel aan de deur die klemt. Ik ben gezien, want Doetie helpt me naar binnen. Een stel enthousiaste Toggenburger geiten, ca. 70 stuks, begroeten mij ook. Gezellig en lekker warm scharrelen ze er door de schuur.
Ik krijg in de keuken een bak vers gezette koffie mét verse warme geitenmelk. Natuurlijk ben ik stiekem een beetje huiverig over hoe dat zal smaken, maar de lekkere romige melk is een ware toevoeging! De melk wordt niet gepasteuriseerd voor verkoop omdat er maar een kleine markt voor is. En daarnaast, Doetie’s kaasjes vinden inmiddels gretig aftrek door het hele land zodat alle melk die haar geiten geven ervoor gebruikt kan worden. Ze geven op dit moment, omdat een groot deel drachtig is, zo’n 40 liter melk per dag en dat is maar net genoeg om aan de grote vraag te voldoen. Met iedere liter dikke wintermelk is Doetie blij. De Toggenburger geiten worden gemolken nadat de lammeren groot zijn geworden van moedermelk.
Doetie groeit op in Oudega in Gaasterland op de boerderij. Thuis hebben ze koeien en Doetie heeft geitjes die ze als kind al melkt. Ze wil best boerin worden, maar zoals het vaak gaat is het overnemen van het bedrijf weggelegd voor haar broer en Doetie gaat studeren. Ze studeert af op de hogeschool voor laboratoriumonderzoek en komt terecht in London op het instituut voor kankeronderzoek. Ze is goed in haar vak, maar haar werk in een geconditioneerde ruimte zonder daglicht waarbij elke dag zakken vol plastic afval voorbijkomen gaat haar steeds meer tegenstaan. Doetie is ervan overtuigd dat de oorsprong van ziektes ook voortkomt uit hoe we omgaan met de bodem waar ons voedsel vandaan komt. Ze wil terug naar de basis en het pure, zorg dragen voor een goede bodem en dat is wat ze nu doet. Via wat omzwervingen besluit ze uiteindelijk te zoeken naar een boerderij waar ze van haar hobby en de liefde voor dieren haar werk kan maken. Zo komt ze, bijna 11 jaar geleden, terecht in Jubbega. Als het land in Jubbega verpacht wordt aan een ander, moet ze er weg. Gelukkig kon ze, in overleg met de gemeente en de provincie, terecht in Oudwoude. Of ze hier mag blijven, dat blijft onzeker helaas. Doordat het landelijke stifstofdossier muurvast zit, komt de vergunning om te mogen blijven maar niet rond.
Met de kennis en ervaring die ze heeft, vertelt ze vol enthousiasme over hoe het kaasmaken in zijn werk gaat. De natuurlijke bacteriën en schimmels in de melk geven smaak aan de kaas. Diezelfde microflora beschermt de melk en dus de kaas tegen slechte bacteriën en schimmels, koelen of verhitten is daarom niet nodig. Ze vertelt ook hoe het strooien van hout-as zorgt voor het ontstaan van bepaalde schimmels. Er vliegen in rap tempo heel veel termen over tafel die ik niet ken en ik voel haar bevlogenheid en passie.
Ik volg Doetie op social media en zie daar ook de strijd die ze moet leveren om ‘het systeem’ te overtuigen dat er onderscheid moet zijn tussen ambachtelijk en duurzaam boeren en de intensieve veehouderij met alle regels die daarbij horen. Ik lees dat ze er moe en verdrietig van wordt. Bij Doetie aan de keukentafel voel ik de onmacht als haar strijd onderwerp van gesprek wordt. “Soms denk ik; ik verkoop de boel en ga iets anders doen” zegt ze. Ik geloof er niets van dat ze dat gaat doen. De Doetie die tegenover me zit geeft niet op, en ik hoop van harte dat ze dat niet doet!
Bestel direct de producten van Doetie via deze link.
